Afgelopen week was ik samen met mijn vriendin Nadia afgereisd naar mijn geboortestad Bagdad, de hoofdstad van Irak.  De dingen die je kunt doen in Bagdad zijn cultuur, shoppen, lekker eten en rondrijden in de drukke straten van Bagdad. Het bruist er van de mensen en de palmbomen. Het is spannend en aantrekkelijk. Ik geef toe, er is weinig overgebleven van de hoogtijdagen van de tijd dat de stad bloeiende was maar toch hebben wij het erg naar onze zin gehad. Het eten is namelijk verrukkelijk. Overal restaurants. Schoon en lekker eten. We hebben lekkere falafel, hummus, kebab en vis uit de Tigris gegeten. Ook hebben we een cultuur uitje gemaakt naar Hillah waar Babel ligt.

Nog geen 15 jaar geleden waren de straten nog schoon, de huizen prachtig, veel groen aanwezig, continu elektriciteit, zwembaden, exclusieve hotels, clubs voor vertier en vermaak. Door de vele oorlogen en de segregatie tussen de moslims onderling tussen Sjiten en soeniten is er een andere wereld ontstaan. De middenklasse die de economie draaiende hield is massaal verhuisd naar andere landen en daarmee hebben ze de werkgelegenheid, kennis en capaciteit meegenomen. De meeste mensen die zijn gebleven denken alleen aan de dag van vandaag en aan de manieren hoe ze zichzelf zo snel mogelijk kunnen verrijken met als gevolg veel corruptie. Er is geen visie en geen beleid. Er is geen HOOP voor een beter toekomst. De jongeren die we hebben gesproken zijn allen moe. Moe van de oorlogen en moe van het dagelijks moeten overleven.  De jonge generatie heeft geen uitzicht op een goede toekomst. Grote werkeloosheid en geen toekomstperspectief is een lopende tijdbom. De mensen die we gesproken hebben klagen allen over de situatie en iedereen wil naar het buitenland om een beter leven op te bouwen. Dit land dat ooit zo bloeiend was heeft geen eigen industrie meer.

Alles wordt geïmporteerd vanuit China, Turkije en Iran. De weinige fabrieken die er nog zijn hebben het moeilijk om het hoofd boven water te houden. Geen industrie, geen werk. Zelfs de bloeiende landbouw van Irak is afgenomen omdat alles wordt geïmporteerd. Irak is afhankelijk geworden van zijn buurlanden. Het land is zowel figuurlijk als letterlijk lamgelegd met geen uitzicht voor de jongeren. Iran en Turkije spelen een grote rol bij het afhankelijk maken van Irak. Zij kunnen eraan verdienen. Voor Iran is er zelfs nog een groter belang dan de economie. Zij hebben ook de meer strikte leer van de sjiiten ingevoerd. De wijken zijn verdeeld in soenitische en sjitische wijken met checkpoints tussen de verschillende punten. De segregatie wordt gevoed door Saudi-Arabie (soenieten) en Iran (sjieten).
Helaas heeft de regering geen visie en beleid om het prachtige land met zoveel potentieel op te bouwen. Hoe mooi zou het zijn geweest als hier net zoals na de tweede wereldoorlog de marshall hulp geïntroduceerd werd. De hulp van de Amerikanen na 2003 was niet doordacht en gebaseerd op het gedachtegoed van het westen terwijl eerst het land ervoor klaargestoomd moest worden. Al die miljarden dollars die in de zakken van de regeringleiders zijn gegaan. Dat is de echte maffia van Irak die het systeem corruptie  in stand houden
Irak anno 2016. De straten zijn slecht, de elektriciteit werkt nog steeds niet goed, er is geen werkgelegenheid en er is geen hoop. Segregatie tussen de verschillende geloven is sterker dan ooit.

En TOCH, blijft het mijn mooie land met de mooiste palmbomen. Ik hou van Bagdad. Het is een deel van mij net zoals ik een deel van Bagdad blijf. Ik blijf erin geloven. Vanuit maatschappelijke betrokkenheid ben ik mij aan het beraden wat voor bijdrage ik aan het land kan leveren zodat ik een klein beetje verschil kan maken.
To be continued.